Po śmierci papieża Juliusza III podczas zwołanego konklawe głównym rozgrywającym był kardynał Ippolito d’Este, syn Lukrecji Borgii i wnuk papieża Aleksandra VI. Po d’Este odziedziczył (już wieku 10 lat) arcybiskupstwo Mediolanu, po Borgiach zdolności do intryg, rozwiązłości i przepychu. W czasie konklawe prowadził tak intensywną i bezczelną kampanię polityczną, że kardynałowie szybko podzielili się na dwie frakcje, które różnił stosunek do niego, nie zaś jak dotychczas bywało profrancuskie czy procesarskie (reformatorskie) poglądy.
Głównym jego przeciwnikiem miał być fanatyczny i okrutny Gian Pietro Carafa, prawdziwe alter ego rozwiązłego d’Este. Z uwagi na silne kontrowersje wokół tych dwóch kandydatów (no i nieobecność innych kardynałów), Carafę zastąpił znacznie bardziej umiarkowany Marcello Cervini, który był do zaakceptowania (mimo że sam był również inkwizytorem) także dla niektórych zwolenników kardynała d’Este. Konklawe nie trwało długo, już po czterech dniach kardynałowie uzyskali consensus, Cervini zaś wymaganą większość. Dla formalności jeszcze przeprowadzono głosowanie na pokaz, w którym uzyskał on wszystkie głosy … oczywiście samemu głosując na Carafę:) Także i później, zgodnie z utartym zwyczajem trzykrotnie odmówił przyjęcia tiary. Sakrę biskupią przyjął dopiero po elekcji, co nie było niczym niezwykłym.
Jakkolwiek wybór Marcelina II (to ostatni papież, który zachował swe imię) wydaje się nieco obłudny, to trzeba przyznać że papież ten nie był … typowym biskupem Rzymu. Mimo iż inkwizytor, to jednak nie ugrzązł w teologii. Był naprawdę wszechstronnie wykształcony i żywo zainteresowany każdą dziedziną życia. Matematyka, astronomia, architektura, hodowla drzew czy sztuka rytownictwa, wszędzie tam dysponował niezwykła wiedzą, upodabniając się do sławnego Sylwestra II (papieża tak dobrze liczącego, że w jego grobie egzorcyści szukali demonów). Sam Michał Anioł był zachwycony wiedzą i licznymi talentami Marcelina II.
Trzeba też zaznaczyć, że Marcelin był II był nie tylko surowy (zakazał hucznych festynów), ale też uczciwy - swej rodzinie nie ofiarował żadnego stanowiska, a przecież nepotyzm był w zasadzie papieskim obyczajem. Bardzo intensywnie, oczywiście dyplomatycznymi metodami starał się zakończyć konflikt miedzy Francją i Hiszpanią. Niewątpliwie pragnął też uzdrowić, zwłaszcza pod względem moralnym, duchowieństwo
Nowy papież był w swym postępowaniu trochę podobny Piusa III, który również zaskakiwał jako zwolennik pokoju i prawdziwej moralnej odnowy, a którego pontyfikat trwał 26 dni (zmarł z niewiadomych przyczyn). Marcelin II panował jeszcze krócej, bo 22 dni (od 9 kwietnia do 1 maja 1555 r.) Oficjalnie powodem jego śmierci był wylew, którego doznał po audiencji na której przyjmował kilku kardynałów. Ostatnim jego zarządzeniem (niezrealizowanym) był nakaz kontroli na wydatkami papiestwa …
Jan Wieriusz Kowalski „Poczet papieży”
http://ryuuk.salon24.pl/509432,pius-iii-moralny-papiez-krotki-pontyfikat
http://ryuuk.salon24.pl/274573,sylwester-ii-i-jego-demony
