Prezydent Andrzej Duda zorientował się po paru miesiącach urzędowania, że pełniąc funkcję najwyższego przedstawiciela polskich władz nie musi być ślepo posłuszny swemu dawnemu prezesowi … szok!
Oczywiście prezydenckie próby wybicia się na niezależność są raczej … nieśmiałe (pisze listy do marszałka i nawołuje do przebaczenia), jednak sam fakt, że takowe w ogóle wystąpiły, jest już zaskakujący i wart odnotowania:)
Co wpłynęło na takie zachowanie Andrzeja Dudy? Czy to, że wielu, nie tylko jego przeciwników ale i zwolenników, nie uważa go za samodzielnego? Że jest przedstawiany za granicą jako marionetka (podobnie jak premier Szydło), podskakująca na sznurkach, trzymanych przez Kaczyńskiego? Może żona suszy mu głowę? Wbrew pozorom jest to bardzo ważny problem, gdyż jeśli chęć „budzenia się do niezależności” nie wypływa z niego samego, to jest nie tylko skazana na niepowodzenie, ale wręcz pogłębi stan, w jakim się obecnie znajduje.
Głównym powodem uzależnienia jest zawsze niska samoocena – marionetka żyje cudzymi emocjami, opiera się na cudzym kręgosłupie, w głowie słyszy cudzy głos. Warto zaznaczyć, że nie ma tu znaczenia to, czy podziwia się tego cudzego, czy też go nienawidzi, jego obecność jest nieunikniona i wręcz niezbędna. Bo marionetka nie posiada wystarczająco wykształconego kręgosłupa psychicznego, zatem ów Cudzy nieuchronnie staje się jej częścią … makabryczne, prawda?
Dlatego właśnie te niemrawe prezydenckie próby wybicia się na niezależność, jeśli nie są jego własne, mogą w rzeczywistości spowodować tylko większe uzależnienie …
P.S.
Oczywiście kpię, ale jak inaczej traktować te brednie o konflikcie na linii prezes-prezydent, czy prezydenckich próbach wybicia się na niezależność:) Niezależny prezydent Andrzej Duda to oksymoron, metaforyczny paradoks, coś jak „żywy trup” ...
Komentarze