„Podzielmy tiarę na trzy części, bo Kościół ma już trzy głowy” – mówili jedni. „Wierzę w trzy święte kościoły powszechne” – mówili inni. Rzecz o trzech nieomylnych papieżach, którzy jednocześnie rządzili Kościołem i każdy z nich uroczyście ekskomunikował swoich dwóch rywali.
Grzegorz XII (1406-1415), Angelo Corrario z Wenecji. Został wybrany, ponieważ jak przyznał kardynał z Florencji, był za stary by oddawać się korupcji (miał prawie 80 lat). Szybko jednak okazało się, jak mylne były to założenia. Pierwszym posunięciem papieża było sprzedanie papieskiej tiary, by pokryć hazardowe długi. Udał się do Rzymu i zaczął handlować czym tylko się dało. Stanowczo przesadził, gdy wdał się w jakieś niesamowite targi z Neapolem, które miały pono skutkować nawet sprzedażą samego Rzymu. Po detronizacji przyznano mu na otarcie łez funkcję „drugiego po papieżu”. Nazwany „Erronius”, czyli pomyłka.
Benedykt XIII (1394-1423), Pedro da Luna, urzędujący początkowo w Avignon szybko wrócił do rodzinnej Hiszpanii, gdzie do końca swoich dni uparcie utrzymywał, że jest jedynym papieżem. Poza sobą i trójką wiernych mu kardynałów praktycznie ekskomunikował cały Kościół. Zwany „Benepctus”, czyli fałszywy.
Aleksander V (1409-1410), Piotr Philarges di Candia, wybrany na soborze w Pizie. Jak wtedy mówiono, ze względu na obecność w Pizie jedynie biskupów z Palestyny, Afryki i ze wschodu, wybrano papieża zupełnie … moralnego, co też było ogromnym zaskoczeniem. Aleksander V jednak panował kilka miesięcy i zamarł w drodze do Rzymu, najprawdopodobniej otruty przez swojego następcę, Jana XXIII.
Jan XXIII (1410-1417), Baldasarre Cossa, trzeci z triumwiratu. W młodości był żołnierzem, awanturnikiem, piratem. W maju 1410 roku w Bolonii zwołano konklawe w celu wyboru następcy Aleksandra V. Szybko kardynałów otoczyły wojska Cossy, który wkroczył na konklawe i zażądał przyniesienia stuły św. Piotra. Gdy ja przyniesiono, założył ją na siebie i oświadczył: Jam jest papieżem! Nikt nie śmiał się sprzeciwić. Szybko dał się poznać z symonii, okrucieństwa i wyjątkowo rozpustnego trybu życia.
Triumwirat skończył się, gdy Jan XXIII został niejako zmuszony przez Zygmunta Luksemburskiego do zwołania soboru w Konstancji, celem redukcji liczby papieży. Jan był przekonany, że zostanie tym jedynym, miał w końcu za sobą większość głosów kardynalskich (Włochów było więcej niż pozostałych narodowości). Jednak głosowano … narodami. Wobec niego zaś przedstawiono taką listę oskarżeń, że zakrawało to już na kpinę. Jak ktoś wtedy powiedział, chyba wszystkie prostytutki świata musiały przeciwko niemu zeznawać. Co najciekawsze, nie zarzucono mu herezji:)
Zdetronizowano wszystkich trzech papieży, po czym wybrano następnego, już jednego – Oddone Colonna, którzy przyjął imię Marcin V. Nie miał święceń kapłańskich, więc pierwszego dnia uzyskał święcenia diakonatu, drugiego kapłaństwa, trzeciego zaś biskupie. Co wszystkich zaskoczyło, nowy papież okazał się zupełnie przeciwny głównej idei, jaka miała kierować uczestnikami soboru – uznania wyższości soboru nad papieżem, mimo iż wcześniej, jeszcze jako kardynał, głosował za nią! Zakończył obrady soboru 22 kwietnia 1418 roku, nie uznając wyższości soboru.
Marcin V został wybrany dzięki postanowieniom, które uznawały wyższość soboru nad papieżem, ale nie chciał uznać tej wyższości, gdy już został papieżem.W zasadzie jego decyzja uznawała legalność Jana XXIII, choć ten także został wybrany i usunięty z tronu, dzięki tej zasadzie. To się nazywa papieski paradoks:)
Cossa (czyli były Jan XXIII) został po wykupieniu z niewoli obdarowany godnością kardynalską i biskupstwem Tuskulum. Ale tylko na kilka miesięcy, bo „niespodziewanie” zmarł. Na koniec Kościół nie uznaje postanowień soborowych, które zostały podjęte za Jana XXIII, co czyni z tego totalny bełkot.
Jan Wieriusz Kowalski „Poczet papieży”.
Peter de Rosa „Namiestnicy Chrystusa”.
