Czasy jakie nastały po Grzegorzu Wielkim, wskutek jego nadzwyczaj intensywnej działalności anty-edukacyjnej, były już prawdziwym początkiem wieków ciemnych. Cofnięto naukę a zdecydowana większość ludzi stała się wówczas analfabetami. Gdy wokół panowała wszechobecna nędza, jedną z nielicznych zyskownych organizacji (religia zawsze była opłacalna, ale chrześcijaństwo opłacalność podniosło na najwyższy poziom), był kościół, który jednak jednocześnie potępiał handel i pożyczanie pieniędzy, skutecznie blokując jakikolwiek rozwój gospodarczy.
Dziesięcina, jakkolwiek jej oficjalne wprowadzenie do prawodawstwa (karolińskiego) datuje się na wiek VIII, to jednak już wcześniej ten podatek religijny (mający w końcu biblijne podstawy) był stosowany, często będąc przyczyną waśni i sporów (analfabetyzm umozliwiał oszustwa).
Upadła technika - system akweduktów i kanalizacji (tak skrupulatnie odbudowywany przez Teodoryka Wielkiego) ponownie zaczął ulegać zniszczeniu. Zaniedbano także sławną sieć rzymskich dróg, które przestawały zapewniać sprawną komunikację.
Chrześcijanie nauczali, że wszelkie aspekty natury człowieka są obelżywe i dlatego należy w jak największym stopniu zaniechać higieny ciała. Z wnętrza domostw zniknęły toalety i kanalizacja. Wraz z pogorszeniem się stanu urządzeń sanitarnych i higieny, znacznie wzrosła zapadalność na choroby
Od Euzebiusza z Cezarei i jego „Historii kościelnej” datuje się czas przerabiania historii, by potwierdzała wiarę chrześcijańską. To przerabianie trwa do dzisiaj, jego ostatnimi przedstawicielami są m.in. Vittorio Messori, który np. potworną Inkwizycję uważa za „ówczesne ministerstwo zdrowia, które dbało o to, by pożywienie dla duszy nie było skażone”(„Życie jako dowód wiary”).
Jednym z najbardziej skandalicznych występków jest cios, jaki chrześcijaństwo zadało rozwijającej się wtedy medycynie. Medycyna czasów pogańskich stała (w co niektórym będzie trudno uwierzyć) na wysokim poziomie. Herofilos z Chalkedonu, żyjący w latach 335-280 p.n.e. dokonywał sekcji zwłok i opisywał budowę organów wewnętrznych. Hipokrates i Galen tworzyli podstawy naukowej medycyny. Potrafiono leczyć złamania, nastawiać zwichnięte kończyny, nawet wykonywać trepanacje czaszki. Mieliśmy pierwszych ginekologów i okulistów, próbowano nawet zrozumieć choroby psychiczne.
Dzięki chrześcijaństwu, które za jedynego lekarza uznało Chrystusa, a choroby nazwały karą za grzechy, chrześcijańscy lekarze zaczęli leczyć głównie (poza zalecaniem modlitwy, płaceniem datków na kościoły i relikwiologią) upuszczaniem krwi – tą głupią metodę „leczenia” można nazwać chrześcijańską – spowodowała ona najprawdopodobniej setki tysięcy ofiar, ponieważ była powszechnie praktykowana przy niemal każdym schorzeniu (mnisi chrześcijańscy uważali, że puszczanie krwi chroni przed zachwianiem równowagi substancji trujących i seksualnym pożądaniem, jak również odnawia płyny ustrojowe).
W takich to czasach kolejni papieże zupełnie nie zmienili drogi, po jakiej kroczyła instytucja kościelna (i jeszcze długo będzie kroczyć).
Sabinian (604-606) znany jest z umieszczania zegarów (słonecznych) na każdym kościele i dźwięku dzwonów kościelnych, ale też z haniebnego zwyczaju zarabiania pieniędzy na głodujących mieszkańcach Rzymu. Sabinian klęskę głodu potraktował jak okazję do wzbogacenia się – papież gromadził zboże w wielkich spichrzach, po czym sprzedawał je z dużym zyskiem.
Po jego śmierci z wielkim trudem obroniono zwłoki przed zbezczeszczeniem przez mieszkańców Rzymu.
Bonifacy III (607) zdołał uzyskać od cesarza Fokasa uznanie Rzymu za „głowę całego Kościoła”, za co Kościół miał się odwdzięczyć wystawieniem kolumny na Forum Romanum. Zapewne za sprawą chciwego papieża (był z tego znany:), owa kolumna była po prostu postumentem, na którym wcześniej spoczywał pomnik cesarza Dioklecjana – dla oszczędności starą inskrypcję skuto i zastąpiono nową, ku czci cesarza Fokasa …
Bonifacy IV (608-615) – za jego pontyfikatu przekształcono Panteon (który został „podarowany” papieżowi przez cesarza), czyli miejsce poświęcone wszystkim bogom, na kościół katolicki pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny od Męczenników. Papież Bonifacy IV został uznany świętym.
W owym czasie, tak na zachodzie jak i na terenach Bizancjum źle się działo. Cesarz Fokas (ostatni tzw. cesarz wschodniorzymski), tak hojny wobec biskupów Rzymu, był nieudolnym i skrajnie okrutnym tyranem (rozkazywał zamordować synów poprzedniego cesarza, Maurycjusza, na oczach ojca. Żonę i córki także zabito) i jego rządy skończyły się fatalnie dla wszystkich.
Adeodat I (615-618) był synem subdiakona Stefana. Poza tym niewiele o nim wiadomo, za wyjątkiem tego, że został uznany za świętego (ale jako Deusdedit, co spowodowało troszeczkę zamieszania).
Za jego pontyfikatu Persowie zdobyli Antiochię Syryjską, Damaszek i Jerozolimę, zabierając nawet relikwie Świętego Krzyża i uprowadzając patriarchę Zachariasza wraz z tysiącami chrześcijan. Nawet Wizygoci pod wodzą Sisebuta pokonali Bizantyjczyków na Półwyspie Iberyjskim.
Jednak im gorzej, tym dla chrześcijaństwa lepiej – ta maksyma działa do chwili obecnej. Przez ten cały czas, gdy wokół mordowano się skrycie lub w okrutnych wojnach, gdy ludzie umierali w wyniku głodu, chorób i epidemii, nie tylko instytucja kościoła się wzmacniała, ale także rosła religijność samych wierzących. Religia zawsze ma się lepiej tam, gdzie jest nędza, wyzysk, ciemnota i zacofanie.
Jan Wierusz Kowalski „Poczet papieży”.
„Ciemna strona historii chrześcijaństwa” Ellen Ellerbe: http://legaba.6te.net/ciemna_strona.htm
http://www.racjonalista.pl/kk.php?s=7070&k=2
http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,5865/q,Religia.kontra.medycyna
