Po nieciekawych doświadczeniach z poprzednim papieżem (by zatrzeć fatalne wrażenie, Teodoryk musiał opłacić bardzo wystawny pogrzeb zmarłego z jego winy papieża Jana I), król naciskami doprowadził do wyboru na papieża Feliksa IV (526-530).
Feliks IV jednak, by zabezpieczyć się przed podobnymi naciskami (chyba nie czuł zbytniej wdzięczności do króla), wyznaczył na swojego następcę Bonifacego. Bonifacy II (530-532)naprawdę został wybrany papieżem, jednak cesarz Bizancjum Justynian I nie był z tego zadowolony i na tron papieski wyznaczył Dioskura, kapłana z Aleksandrii. Doszło do tradycyjnej schizmy i rywalizacji dwóch papieży.
Na szczęście dla Bonifacego II, Dioskur już po trzech tygodniach zmarł (w nieznanych okolicznościach) i sprawa papieskiego tronu została rozwiązana. Jednak dla Bonifacego, który zapałał w krótkim czasie wręcz chorobliwą nienawiścią do Dioskura, śmierć to za mało. Zebrał sześćdziesięciu biskupów i martwego papieża … ekskomunikował (urządził prawdziwą parodię sądu z nieboszczykiem w roli głównej:)
Dokument z ekskomuniką został sygnowany przez wszystkich biskupów. Ten wyjątkowo skandaliczny wyrok został później anulowany przez papieża Agapita I, a sam dokument publicznie spalony.
Jednak tak to Bonifacy II i posłuszni mu „książęta kościoła” okazali się nowatorami w dziedzinie ekskomunikowania i prześladowania nieboszczyków, która to dziedzina będzie cieszyć się jeszcze całkiem niezłą popularnością w wiekach następnych. Podobny cyrk, ale już na większą skalę, stanie się w przyszłości udziałem martwego (i mocno już gnijącego) papieża Formozusa.
Jednak warto zapamiętać, że pierwszą taką „parą poza grób” byli Bonifacy II i Dioskur.
Robert A. Haasler „Tajne sprawy papieży”.
P.S.
W 529 roku cesarz Justynian zamyka sławną Akademię Platońską (gdzie uczono matematyki, filozofii i nauk przyrodniczych), która przetrwała historyczne kataklizmy i przez prawie dziesięć wieków kształciła ludzi kultury śródziemnomorskiej. Zmieniała wprawdzie swoje oblicze, czasem nawet ideologię, ale jednak trwała. Trzeba było dopiero zwycięstwa chrześcijaństwa, żeby ostatecznie okazała się „szkodliwa” i „niegodna istnienia”.
