Fabio Chigi rozpoczął swą "duchowną" karierę od działalności inkwizycyjnej w dość specyficznym miejscu, na Malcie, gdzie teoretycznie rządzili joannici, w rzeczywistości użerający się nieustannie z inkwizytorami i panoszącymi się coraz bardziej jezuitami. Przyszły papież zajmował się głównie prześladowaniem kobiet, w tym wypadku muzułmańskich niewolnic, którym obrzydzał życie oskarżając je o czary i poddając okrutnym inkwizytorskim śledztwom. Pamiątka po działalności inkwizycji pozostała do dziś na Malcie w Vittariosa – jest tam jedno z niewielu istniejących muzeów tej uroczej instytucji.
Chigi słał też wiele raportów do Rzymu, w których niezwykle surowo oceniał maltańskich joannitów, bez ogródek oskarżając np. wielkiego mistrza o jawny związek z kobietą, Flaminą Valenti. Gdy joannici wygnali jezuitów z Malty (czasowo), Chigi wystąpił w obronie powszechnie znienawidzonych zakonników. Zwrócił tym na siebie uwagę i mianowano go nuncjuszem w Kolonii. Tam przez cztery lata torpedował wszelkie wysiłki zawarcia pokoju podczas wojny trzydziestoletniej. Stanowisko papieża było jasne – jakikolwiek pokój pomiędzy katolikami a protestantami jest nie do przyjęcia. Nawet po zawarciu pokoju westfalskiego nuncjusz robił co mógł, by ze swej strony utrudnić jego wprowadzenie, jednocześnie podżegając do wznowienia działań wojennych.
W uznaniu tych wszystkich zasług Chigi otrzymał stanowisko sekretarza stanu i kapelusz kardynalski. Tu jednak warto zaznaczyć, że papieżem (czy raczej papieżycą) była wtedy Olimpia I, sławna donna Olimpia Maidalchini. Sprawowała ona niemal pełnię władzy watykańskiej, wyręczając w tym papieża Innocentego X, który zresztą w pełni ten układ akceptował.
Po śmierci Innocentego X, po kompletnym rozkradzeniu papieskiego skarbca przez donnę Olimpię, nawet wyniesieniu wszystkiego co miało jakąkolwiek wartość z apartamentów papieskich, zabrakło pieniędzy nawet na pochówek zmarłego papieża. Cuchnące zwłoki papieża przeleżały trzy dni w komórce murarzy, wreszcie pochowano je w zwykłej skrzyni. Te haniebne wydarzenia wywołały powszechny wstrząs.
Gdy doszło do konklawe, donna Olimpia wciąż posiadała wpływy wśród niektórych kardynałów i próbowała wpłynąć na wybór. Podobnie król Filip IV Habsburg, jak i potężny kardynał Mazarini, następca sławnego Richelieu. Zwycięstwo zawdzięczał Chigi głównie tzw. lotnemu szwadronowi (kardynałów chcących ukrócić wpływy hiszpańskie), jak też akceptacji Mazarina, który bez problemów kontaktował się listownie ze swoimi zwolennikami na konklawe.
Fabio Chigi jako Aleksander VII(1655-1667) szybko skonfliktował się z Hiszpanią, a wkrótce z Portugalią, co nieomal doprowadziło do utworzenia portugalskiego kościoła narodowego. Przez rok swego pontyfikatu nowy papież szczycił się tym, że odszedł od dotychczasowego papieskiego nepotyzmu … ale tylko przez rok. Już wkrótce rodzina Chigi rozpoczęła bezlitosne żerowanie na Państwie Kościelnym. Brat, bratankowie i krewni papieża obejmowali lukratywne urzędy i gromadzili majątki, zaś kościelny aparat sprawiedliwości został wręcz przeżarty korupcją.
Sednem polityki papieża Aleksandra VII było wywołanie wojny z Turcją. W tym celu uniemożliwił zawarcie pokoju z Turcją przez Wenecję, a nawet dokonał kasaty kilku zakonów i zezwolił na likwidowanie majątków kościelnych, by zgromadzić środki na wojnę. Ciekawe jest to, że w tej wywołanej przez papieża wojnie, udział floty papieskiej był warunkowany zgodą na powrót wygnanych jezuitów do Wenecji. Mimo tego, mimo zaangażowania dużych środków, konfiskowania kolejnych majątków, zbrojeń i wielu ofiar, wojna nie przyniosła znaczących efektów. Podobnie apele o stworzenie antytureckiej ligi świętej (skierowane m.in. do Polski) nie przyniosły żadnych efektów.
Wkrótce wybuchła tzw. Afera Gwardii Korsykańskiej, która przetrąciła autorytet polityczny papiestwa. Papieska gwardia zaatakowała ambasadę Francji (30 sierpnia 1662 roku) i zabiła kilka osób, sam ambasador opuścił Rzym i oskarżył Aleksandra VII o podżeganie do napaści. Król Francji zażądał przeprosin, a ponieważ papież to zbagatelizował, przeprowadził mobilizację armii, uzyskując jednocześnie zgodę Hiszpanii na przemarsz wojsk. Papież zwrócił się o pomoc do cesarza, czym jeszcze rozzłościł Ludwika XIV, który przejął posiadłości papieskie w Avignon. Szykował się kolejny najazd na Rzym. Papież w końcu się zmitygował (naciskany przez kardynałów, krytykujących jego politykę, nepotyzm i co tylko się dało), oficjalnie (przez legata) przeprosił króla, rozwiązał gwardię i wzniósł specjalny obelisk, który do dzisiaj znajduje się w Luwrze.
W 1664 roku Aleksander VII wydał bullę Speculatores, do której dołączył rozszerzony Indeks Ksiąg Zakazanych, a w której surowo potępia Kopernika, Galileusza i Keplera. Kolejne już papieskie potępienie heliocentryzmu było wyjątkowo źle przyjęte przez środowiska naukowe i papiestwo zaczęło się już powszechnie kojarzyć ze skrajną ciemnotą i zacofaniem.
Moralną i intelektualną nędzę swego pontyfikatu Aleksander VII podkreślił w dekrecie z 18 marca 1666 roku, potępiając … zmysłowe pocałunki.
Link do tekstu o wspomnianej papieżycy Olimpi I:
http://ryuuk.salon24.pl/596436,olimpia-i-krolowa-watykanu
O wydarzeniach na konklawe 1655:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Konklawe_1655
Polecam:
Mariusz Agnosiewicz „Kryminalne dzieje papiestwa”.
